Benedyktyni z Tyńca służą gościną i uczą medytacji. Tyniecki klasztor od środka

Można tu przyjechać na rowerze, przyjść pieszo lub przypłynąć kajakiem. Tyniec, będący dziś częścią Krakowa, dzieli od centrum miasta tylko 12 km. Opactwo benedyktynów położone jest na terenie Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego. Mury klasztoru w Tyńcu wznoszą się na białych, wapiennych skałach, nad przełomem Wisły. Do dziś zachowały się tu pozostałości po XI-wiecznej świątyni romańskiej. Gdzie sztuka romańska, gdzie gotyk, a gdzie barok opowiadają oprowadzający po opactwie bracia-przewodnicy.

Zwiedzanie klasztoru benedyktynów w Tyńcu

Zwiedzanie opactwa benedyktynów w Tyńcu rozpoczyna się na gotyckim krużganku, łączącym część mieszkalną z kościołem. To także miejsce spotkań i rozmów z odwiedzającymi, służenie gościną wpisane jest bowiem w regułę klasztoru. Obowiązuje jedna zasada: kaptur mnicha na głowie to znak, że znajduje się on w trakcie modlitwy i z rozmową trzeba poczekać. Wewnątrz krużganka znajduje się, obowiązkowe w każdym klasztorze benedyktyńskim, wspomnienie raju – wiecznie zielony, niewielki ogród.

Z opactwa romańskiego, przebudowanego w XV wieku na gotyk, niewiele dotrwało do naszych czasów: pozostałości ścian, fundamenty, portal z pierwszego kościółka. Dzisiejszy kościół to świątynia barokowa – zdobiony ołtarz, kaplica i ambona powstały w wieku XVIII. Codziennie odbywają się tu msze i modlitwy, 40 mieszkających obecnie w Tyńcu benedyktynów spotyka się, by śpiewać chorały gregoriańskie. W lipcu i sierpniu, w ramach Benedyktyńskiego Lata Muzycznego, kościół staje się też salą koncertową.

By dowiedzieć się więcej o historii klasztoru w Tyńcu, trzeba zejść w podziemia. W odbudowanej w 2008 roku części opactwa urządzono muzeum. Tutaj zgromadzono romańskie detale: bazy kolumn, trzonki, kapitele, można też oglądać rekonstrukcję średniowiecznej posadzki kościoła. To, co nie przetrwało próby czasu, pokazują wizualizacje. Muzeum Opactwa jest nowoczesne i multimedialne, obok wystaw stałych organizowane są też czasowe. Połączenie dźwięku z obrazem i nowoczesna aranżacja zainteresują nawet twardo stąpających po ziemi.

Czego nauczą cię tynieccy benedyktyni?

Do klasztoru w Tyńcu można przyjechać na dłużej niż tylko na krótkie zwiedzanie. Organizowane są tu spotkania, warsztaty i medytacje. Dzieci mogą poznać historię książki od tabliczki po e-booki, uczą się rzeźbić w glinie na wzór romański. Dla dorosłych są warsztaty ze skutecznego przywództwa, układania kwiatów, zajęcia łączące medytację z poezją. W średniowiecznym skryptorium, przy pulpicie, z gęsim piórem w ręku, można poznać tajniki kaligrafii. Nad programem tynieckich warsztatów czuwa powstały w 2008 roku Benedyktyński Instytut Kultury. Kalendarz wypełniony jest po brzegi, wielką popularnością cieszą się też spotkania prowadzone przez ojca Leona Knabita.

W pokojach przypominających cele mnichów można zatrzymać się na noc. Przy kluczach zamiast numerków znajdują się wizerunki świętych, w gościnę zapraszają: św. Arseniusz, Grzegorz czy Scholastyka. Tyniecki klasztor łączy w sobie nowoczesność i tradycję, jest zabytkiem, atrakcją i żywym muzeum w jednym. Jak uprzedzają jednak mnisi: liturgia i wspólnota przede wszystkim.

Benedyktyńskie specjały

Precelki sióstr służebniczek, sos z porzeczek św. Hildegardy, musztarda zakonu templariuszy, landrynki anielskie o smaku owocowym – te i inne przysmaki kupić można w sklepach benedyktyńskich w Tyńcu i w parunastu innych w Polsce. Choć receptury są tylko inspirowane zakonną tradycją, a nazwy produktów to przede wszystkim dobry marketing, trzeba przyznać, że ich jakość jest wyjątkowa. Polecam herbatę korzenną rooibos! W opactwie działa też restauracja Mnisze co nieco, gdzie specjalnością jest żurek z białym serem.