Zatoka Pucka – najlepszy spot surfingowy w Polsce

Czekają właśnie na ten moment. Na barometrze spada słupek ciśnienia. Nad Morze Bałtyckie nadciągają burzowe chmury – a oni muszą zdążyć na sztorm. Wybiegają zza korporacyjnych biurek, wsiadają do aut i ruszają w wyścig z czasem. Wszędzie na wybrzeżu powiewają czerwone flagi ostrzegające przed wejściem do wody. W Łebie, Karwi, Rowach czy innych popularnych spotach pojawiają się samochody z najróżniejszych miejsc w Polsce.

Pada deszcz, wieje, a oni zrzucają garnitury, zdejmują deski z dachów, zakładają żagle i wchodzą w spienione fale. To tak jak na nartach, gdy dla niektórych przychodzi moment, że opuszczają bezpieczny stok i wyjeżdżają w puch poza trasę. Tak samo ci windsurferzy zdecydowali się któregoś dnia zostawić spokojne wody Zatoki Puckiej i przejść na drugą stronę półwyspu. Na Bałtyku bywa, że fale sięgają 3-4 metrów. Rozpędzają się na nich i wyskakują nawet na kilkanaście metrów, nieraz robiąc w powietrzu kilka obrotów, albo jadą z falą jak surferzy, tyle że szybciej, bo z żaglem.

Surferzy w Zatoce Puckiej

– To grupa wyjadaczy uzależnionych od adrenaliny i sprawdzania pogody – uśmiecha się Marcin Bocian, który sam aktywnie uprawia i promuje freestyle w polskim windsurfingu. – Wariaci, którzy czekają właśnie na sztorm. Są z różnych miast i środowisk: studenckich, biznesowych, sportowych. Wszyscy spotykają się w jednym miejscu, to prawdziwy ewenement.

Marcin przygodę ze sportem zaczął z tupetem: jako trzylatek zjechał z Kasprowego. Wkrótce pojawił się snowboard, a wraz z nim miłość do deski. – Windsurfingu nauczyłem się na jeziorach, potem przyjechałem nad Zatokę Pucką. Trafiłem do Tomka Saciuka, jednego z prekursorów snowboardu i windsurfingu w Polsce. To od niego kupiłem pierwszą deskę, w dodatku zrobioną własnoręcznie. Z kolegami nieraz biwakowali na dziko w namiotach, codziennie przez godzinę lub dwie udzielali lekcji w szkółkach, żeby zarobić na jedzenie, a resztę dnia spędzali na wodzie. Dziś siedzimy w prowadzonej przez niego bazie WTS DeSki na kempingu numer 4 w Chałupach. Co roku organizuje tutaj obozy wind- i kitesurfingowe oraz zawody King of Hell we freestyle’u.

Chałupy welcome to

W Chałupach jest kilka kempingów. Kiedy patrzy się na półwysep od strony Zatoki Puckiej, widać zieloną linię drzew, poniżej białą linię przyczep, a przed nimi kolorowe latawce. Leżą na brzegu w oczekiwaniu na wiatr: wyglądają jak rozłożone skrzydła nietoperzy. Wystarczy, że przyjdzie pierwszy wyraźny podmuch, zaraz podrywają się surferzy i „kajty” idą w górę. Z daleka nie widać cienkich linek, a kolorowe czasze tworzą kolejną linię, ponad lasem.

Kempingi są w sezonie całkowicie zapełnione. W tej części Zatoki Puckiej panują idealne warunki do uprawiania kite- i windsurfingu. Woda jest płytka nawet do trzystu metrów od brzegu, a wszystkie kierunki wiatru dają możliwość pływania. – Półwysep Helski kiedyś był miejscem imprezowym, ale od 3-4 lat jest inaczej – opowiada Marcin. – Na Maszoperię w Jastarni przyjeżdża sporo poznaniaków, u nas na czwórce często są ludzie z Warszawy, Bydgoszczy, Torunia. Kiedyś mieliśmy tu beach bary, w których pojawiali się pseudosurferzy z okolicznych miejscowości, no i często były burdy, aż w końcu je zamknęli. Teraz jest niesamowity klimat, w przyczepach mieszkają ludzie, którzy często mogliby sobie pozwolić na kupno apartamentu z widokiem na morze, ale przyjeżdżają tu dla tej atmosfery. Sporo jest też rodzin z dziećmi, to spokojny kemping. Zresztą my tutaj pilnujemy bardzo, żeby nie pić alkoholu, nie przeklinać, bo mamy dzieciaki pod swoją opieką. Chcemy pokazać im zdrowy styl życia.

Kiedy ostatniego dnia podróży wzdłuż Zatoki Puckiej znowu przyjeżdżam na kemping w Chałupach, też czuję się prawie jak u siebie. Drapię za uchem buldożka Honza i przymierzam piankę – mój strój na dziś. Pierwszą rzeczą, jaką sprawdziłam rano, nauczona już co to znaczy dobra pogoda, był wiatr. Według Marcina dziś jest idealny na pierwszą lekcję windsurfingu. Niby coraz więcej osób wybiera kitesurfing ze względu na to, że szybkie pływanie w tzw. ślizgu zaczyna się po kilku godzinach nauki. Nauka podstaw windsurfingu zabiera dużo więcej czasu, ale przynajmniej wiem, że już na pierwszej lekcji popłynę.

Dostaję dużą, stabilną deskę – idealną na początek. Na brzegu ćwiczę podstawowe ruchy, po czym wchodzimy z instruktorem do wody. Pierwsze próby są nieudolne, spadam z deski nawet przy wyciąganiu masztu z wody. W końcu wychodzi mi pierwszy zwrot, a chwilę później płynę na halsie całe kilkadziesiąt metrów. Zaczynam czuć wiatr! Godzina mija niezauważenie.

– Jak się schodzi z wody po całym dniu, nie wiadomo, dlaczego człowiek to robi. Na rękach ma odciski od trzymania bomu, leje się krew, ogólnie można to porównać do machania łopatą przez cały dzień – śmieje się Marcin. – Ale wlicza się to w koszty. Pływanie daje tak niesamowite uczucie, że wszystko inne przestaje się liczyć.

Zatoka Pucka i Półwysep Helski z góry