Wielkanoc 2013 - zwyczaje - procesje biczowników na Filipinach

Na Filipinach wierni przywiązuja ogromną wage do pokuty i oczyszczenia duszy przed Wielkanocą. Chcąc przeprosić Boga za popełnione grzechy Filipińczycy pokutują w szokujacy sposób, od którego odcina się Kościół. Przechodzą swego rodzaju drogę krzyżową, biczując się do krwi bambusowymi pasami.

Wielkanoc to najważniejsze święto w kalendarzu liturgicznym - upamiętnia śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Jak w większości świąt, tak i w tym przeplatają się wątki i symbole różnych epok i kultur, pogańskie, antyczne i chrześcijańskie. Nazwę święta przejęliśmy od Czechów wraz z chrześcijaństwem, nawiązuje ono do zmartwychwstania, które nastąpiło nocą.

Na świecie święto jest znane jako Pascha, od hebrajskiego Pesach (święto Przaśników upamiętniające wyjście Żydów z Egiptu). Chrystus jako Hebrajczyk obchodził Pesach, przybył na nie do Jerozolimy wraz z uczniami, by stało się ono potem tłem jego męki, śmierci i zmartwychwstania. Czas zdarzeń zespolił się z czasem pierwszej wiosennej pełni księżyca.

Każdemu z nas mniej lub bardziej znane są tradycje Wielkanocne. Jednak część świata celebruje święto w zaskakujący i niezwykle kontrowersyjny sposób.

Słynne biczowanie na Filipinach to coroczny element celebrowania świąt Wielkanocnych. Odbywa się na pamiątkę męki Pańskiej. Dziś symbolem biczowania jest czwarta stacja drogi krzyżowej. Każdego roku w Wielki Piątek, odtwarza się mękę i śmierć Chrystusa. Kilkudziesięciu śmiałków obserwuje ponad 30 tys. ludzi.

Pierwsze publiczne ukrzyżowanie odbyło się w 1962 roku, gdy odtwarzający postać Chrystusa Artemio Arnoza przybił się do krzyża. Tradycja ta jest krytykowana przez kościół katolicki, a ci którzy poddają się mękom przez większość świata uważani są za szaleńców.

Co ciekawe podczas „ceremonii” dookoła są rozstawiane kolorowe stragany, budki z jedzeniem, leje się alkohol a wszystkiemu towarzyszy świąteczna atmosfera.

Cierpiętnicy znajdują własne powody aby wziąć udział w tym wydarzeniu, często jest to chęć zadośćuczynienia za popełnione grzechy, innym razem wdzięczność za otrzymane łaski.