Street food – jak to ugryźć? 10 porad, jak uniknąć Delhi belly

Moja pierwsza egzotyczna podróż: kilkanaście lat temu, do Indii. Przejęłam się ostrzeżeniami bliższych i dalszych znajomych. Nie jedz nic, co nie zostało usmażone! Nie kupuj świeżych soków! Broń Boże nie jedz na ulicy! Zarazki! Ameby! Malaria! Całą podróż spędzisz w toalecie!

Więc przez dwa miesiące jadłam zasmażany ryż w różnej postaci, chlebki naan i banany, a i tak nie ustrzegłam się przed Delhi belly (problemami żołądkowymi, które dotykają większość podróżników w tym brudnym mieście).

Rok później, w Chinach, nie miałam już żadnych oporów – na tony kupowałam pieczone bułeczki z mięsem, pierożki z krewetkami gotowane na parze i mocno przyprawione ujgurskie kebaby z jagnięciny. W Indiach ominęło mnie bogactwo smaków! Naprawiłam błąd – za drugim razem nie odwiedziłam żadnej konwencjonalnej restauracji (chyba, że za taką uznamy plastikowe stoliki rozstawione wzdłuż jezdni).

Street food dla początkujących

Wielu turystów po raz pierwszy kupuje „uliczne jedzenie” właśnie w Indiach lub Tajlandii. Oba te kraje mogą pochwalić się kuchnią, która pachnie tak, że ślinka cieknie do ust, a kiszki zaczynają grać marsza.

Fot. Shutterstock.com

Z reguły wygląda to tak: dziewiczy turyści lądują w Bangkoku, jadą na słynną ulicę Khao San i pomiędzy straganami z ciuchami, sztucznymi dredami i pirackimi płytami dostrzegają wózek z zamontowanym wokiem i butlą gazową. Nie planowali kupować jedzenia na ulicy. „Ale tak ładnie pachnie, OK, spróbujemy”. Ale jak? Czym? Podchodzą. Rozglądają się dookoła. Może ktoś akurat będzie zamawiał? Odchodzą. Znowu podchodzą. Palcem pokazują na leżący makaron. Zawsze uśmiechnięty Taj woła: „Pad thai?”. Teraz już nie ma wyjścia. Kiwają głowami. „Chicken, tofu, fish? – Niech będzie wszystko”. Śmieją się nerwowo, niektórzy natychmiast wyciągają aparat.

Po trzech minutach stoją z pudełeczkami pełnymi parującego makaronu. Mają szczęście – sprzedawca widzi, że to pierwszy raz. Sam podsuwa pokruszone orzeszki, cukier, ćwiartkę limonki. Daje nawet widelec zamiast pałeczek. Siadają na krawężniku obok wózka i już wiedzą, że wsiąkli na dobre. A to dopiero początek.

Poznawanie kraju od kuchni

Na ulicy jedli już starożytni Rzymianie. Biedniejsi przychodzili do tawern podgrzać własne jedzenie. Bogatsi zajadali się słodyczami, zupą z soczewicy, kiełbasami i naleśnikami. Na stojąco, na szybko (odwrotnie niż na słynnych rzymskich ucztach).

Dziś uliczne jedzenie kojarzy się raczej z Azją, Ameryką Łacińską, Afryką. Jeżdżąc tam, możesz zachowywać się jak ja w Indiach: bać się zarazków, myć zęby wodą z butelki i każdy posiłek popijać colą. Ale możesz też otworzyć sobie drzwi do świata smaków, lokalnych produktów, dostępnych na każdym kroku łakoci.

Fot. Shutterstock.com

Poznawanie kraju od kuchni ma głęboki sens – na chwilę dotykasz codziennego życia jego mieszkańców. Nie trzeba od razu porywać się na świńskie uszy, robaki, pieczone świnki morskie, grillowane pająki czy sfermentowaną soję. Można zacząć spokojnie – od zup, makaronów, placków, naleśników, zapiekanych w folii ryb, tacos, deserów z czerwoną fasolą, bułeczek, pierożków, kebabów, tortilli.

Dekalog smakosza: