Ałma-Ata: Miasto na jedwabnym szlaku

W Ałmatach wzrok przyciąga lśniący niczym pałac Sobór Wniebowstąpienia Pańskiego. Cerkiew, dzieło architekta Andrieja Zienkowa, została zbudowana w 1907 roku; znajduje się w parku imienia gen. Panfiłowa. Wzniesiono ją bez użycia gwoździ, czym chełpią się miejscowi. Jej zachodnia wieża mierzy 56 metrów wysokości. Nie jest to jednak wyłącznie muzeum, podczas porannych mszy w niedzielę rozbrzmiewa wielogłosowym chórem wiernych.

W Parku Panfiłowa stoi także pomnik sławiący czyny dywizji tegoż generała podczas II wojny światowej. Dziś pomnik i wieczny znicz z czarnego marmuru są popularnym tłem zdjęć nowożeńców.

Muzeum Instrumentów Muzycznych (wt.-nd. 10.00-18.00), w dziwnym drewnianym budynku w pobliżu wschodniego wejścia do parku, ma.; bogatą kolekcję instrumentów ludowych oraz nagrania ich dźwięków. Wiejski Kazachstan można poznać na pobliskim "Zielonym Bazarze", leżącym na północ od parku. Na południe od centrum miasta, naprzeciwko pałacu prezydenckiego, znajduje się Muzeum Narodowe (wt.-nd 10 00-18.00). Ukazuje historię Kazachstanu oraz ma działy przyrodniczy, etnograficzny i poświęcony podbojowi kosmosu. Państwowe Muzeum Sztuki Kastajewa (wt.-nd. 10.00-18.00), na zachód od centrum, ma zbiory malarstwa kazachskich i europejskich artystów oraz zbiory kazachskiego rzemiosła i dywanów. W Ałma-Acie jest też kilka ładnych budynków z czasów radzieckich, jednym z nich jest neoklasycystyczny gmach Akademickiego Teatru Opery i Baletu im. Abaja z 1934 r., warto go zobaczyć, a także spróbować kupić bilet na przedstawienie. Na południe i powyżej opery leży główny plac miasta, plac Republiki, z fontannami, pomnikiem niepodległości i kilkoma neoklasycystycznymi budowlami. Na wschód od placu, koło Pałacu Republiki, jest stacja kolejki linowej na Kok-Tyube (Zielone Wzgórze) z platformą widokową.

Wokół Alma-Aty

Samo miasto jest przyjemne, ale przybysza wcześniej czy później znęci malowniczy Ałatau Zailijski. Te widoczne z każdego miejsca góry na południu, odnoga Tien-szanu, są bardzo lubiane |przez mieszkańców Ałma-Aty, którzy chronią się tam przed letnim skwarem. Łatwą wycieczkę można odbyć do Medeu, lodowiska o olimpijskich wymiarach, na którym wychowało się kilka pokoleń radzieckich łyżwiarzy. Zimą świetnie się tu jeździ, a latem jest to znakomita baza do wypraw we wznoszące się tuż ponad nim porośnięte sosnowym lasem góry. Poniżej lodowiska jest też basen, ale uwaga - wypełniony zimną wodą prosto z gór! Przy tej samej drodze, ale znacznie wyżej, znajduje się ośrodek narciarski Szymbułak, czynny od listopada do kwietnia. Na wschód od Ałma-Aty w Ałmatyńskim Rezerwacie Przyrody (Ałmatinskij zapowiednik) wznosi się Tałgar (4973 m n.p.m.), najwyższy szczyt Ałatau Zailijskiego. W rezerwacie żyją lamparty śnieżne, ale szansa na spotkanie go jest nikła; można natomiast zobaczyć tu archar - wielkorogą dziką owcę. Jezioro Bolszoje Ałmatinskoje, na zachód od miasta, znajduje się w głębi wąwozu rzeki Bolszaja Ałmatinka. Zachwycająco niebieskie, leży w cieniu trzech szczytów: Sowietow (4317 m n.p.m.) na południowym wschodzie, Oziernyj (4113 m n.p.m.) na południu i Turist (3954 m n.p.m.) na południowym zachodzie. Stąd prowadzą szlaki turystyczne do Kirgistanu.

Ałma-Ata wznosi się na miejscu starej osady Jedwabnego Szlaku, zniszczonej przez hordy Czyngis-chana, a obecne miasto zostało założone jako rosyjska placówka wojskowa w 1854 r. i nazwane Wiernyj. Trzęsienia ziemi w 1887 r. i 1911 r. poczyniły tu znaczne spustoszenia, a w 1921 r. miasto zmieniło nazwę na Ałma-Ata. Po zbudowaniu kolei turkiestańsko-syberyjskiej stało się w 1927 r. stolicą radzieckiego Kazachstanu. W latach II wojny światowej obok ludności rosyjskiej pojawili się osiedlani tu przymusowo Koreańczycy i Niemcy nadwołżańscy i nawet dzisiaj rdzenni Kazachowie są tu w mniejszości.