[Recenzja:] „Wędrowny Sokół” Jamila Ahmada. Pierwsza taka książka o Pasztunach

„Wędrowny sokół” to jedyna książka Pakistańczyka Jamila Ahmada, który na podstawie własnych doświadczeń opisuje życie na pograniczu pakistańsko-irańsko-afgańskim. Istnieje tu wciąż niezmienny od wieków świat nomadycznych ludów, który ściera się z nowo powstającymi państwami. Podczas czytania książki odkrywamy tajemnice Pasztunów, Beludżów, ludów Afridi, Waziri i Bettanów. To plemiona, które nie znają ani władzy, ani granic granic, kierują się zaś własnym kodeksem honorowym.

Główny bohater, Tor Baz, przemierza pogranicze i staje się świadkiem przełomowych zmian w drugiej połowie XX wieku, które stłamsiły wolny dotychczas świat azjatyckich wędrowców: zniszczyły m.in. koczowniczy styl życia i plemienne tradycje religijne. Autor przedstawia na tym tle codzienne życie zwyczajnych ludzi, którzy przeżywają zarówno małe radości, jak i poważne dramaty. „Wędrowny Sokół” to również historie himalajskich tragarzy i rozbójników, rebeliantów, szpiegów i potomków imigrantów, którzy po latach powrócili w ojczyste strony. Ahmad zagłębia się w zawiłe relacje między bohaterami i przypomina wstrząsającą historię zamordowanych przez rodzinę kochanków oraz losy wygnanych żon i córek sprzedanych do domów publicznych. To zbiór poruszających historii ludzi z marginesu, o których zapomnieliśmy.