Welcome to Thailand

Chcę się byczyć: wyspać, pobawić i dobrze pojeść po spędzonych w Afganistanie wyborach prezydenckich i ramadanie. Afgańczycy, u których mieszkałem, budzili mnie codziennie o 3.30 (o ile nie zdążyły mnie zbudzić spadające na Kabul rakiety) na posiłek; następny jedliśmy o 18.50, po nawoływaniu do modlitwy przez muezina. Nie mogłem pić nawet wody, nikt by mi jej nie sprzedał w ciągu dnia. To uciążliwe w zapylonym Afganistanie. A tu raj. Ale postanawiam zostawić sobie Bangkok na deser. Pierwszego dnia ruszam na sławną Khao San Road, mekkę hipisów i backpackerów. Celowo nie biorę przewodnika - postanawiam słuchać rad przyjaciół. Michał pisze mi na Facebooku, że pod koniec lat 80. przez dwa tygodnie miał spore trudności z opuszczeniem tej zabawowej dzielnicy. Wchodzę do pierwszego biura podróży, by kupić bilet na jakąkolwiek wyspę nad Morzem Tajskim, bo od strony Andamanów bardziej leje monsunową porą.

Postanawiam na początek pojechać na Ko Samui, a potem może ruszyć dalej. Ko Samui to największa wyspa na Morzu Tajskim i największy producent orzechów kokosowych na świecie. Stąd najłatwiej się dostać na wyspy Ko Phan Gan i Ko Tao - nurkowy raj. Po autobusowej podróży rano wsiadam na statek na Ko Samui. W porcie w Nathon wynajmuję skuter i pakuję na to maleństwo cały swój dobytek: ogromny plecak, plecaczek z laptopem i torbę fotograficzną. Zatrzymuje mnie policja za jazdę bez kasku. Dostaję mandat, z którym mogę jechać dalej... bez kasku. Po południu wynajmuję mały domek w ośrodku Seaside Bungalow na najdłuższej plaży Chaweng, na wschodzie wyspy. Złoty piasek, palmy jak z reklamówki batoników Bounty i dziesiątki restauracji i barów. Szybki prysznic i "patrol" po okolicy. "Pełen wypas", mówię do siebie w myślach. Jest czysto, infrastruktura rozwinięta pod każdym względem, ale obok tych wszystkich "europejskich" wygód jest też oszałamiające bogactwo kulinarne w budkach na ulicy, którego w Europie (no może poza paroma wyjątkami w azjatyckich dzielnicach i naszym Stadionem X-lecia) ze względu na BHP nie ma. Po Afganistanie i Indiach Tajlandia pod względem rozwoju i porządku wydaje się Europą Zachodnią - tyle że pełną Azjatów. Ale nie tylko. Jest też mnóstwo turystów: zwykłych rodzin z dziećmi w luksusowych klimatyzowanych bungalowach szukających spokoju i wytchnienia, backpackerów w skromnych drewnianych chatkach liczących na przygody rodem z "Niebiańskiej plaży". Jest też trzecia grupa, która wielu przyjezdnym psuje obraz kraju-raju: to spasieni, leciwi seksturyści z młodziutkimi, nierzadko z pięknymi Tajkami. Ci mają parę cech wspólnych (choć nie wszyscy), które dobitnie rzucają się w oczy: obrzydliwą fizjonomię charakteryzującą się wyżej wspomnianym ogromnym bębnem, końcówkę zarostu na czaszce i coś, co trudno oddać słowami: facjatę, która przehulała życie w oparach alkoholu, dymie cygar i czerwonej poświacie przybytków rozpusty całego globu. Jeśli idą po ulicy, to dwa metry przed swoją "niewolnicą"; jeśli jadą na skuterze, to niezależnie od pory dnia raczej ona prowadzi, bo "jej pan" jest już po paru browarach. Prostytucja jest w Tajlandii surowo zakazana, ale ich relacja jest przecież oparta na "friendshipie"... Za radą siostry idę na masaż. Mijam kolejne salony, omijam te z napisem "pink massage" lub "special massage". Panie i "panie-panowie" nawołują swoimi niezwykle piskliwymi głosami i muszę w tym miejscu napisać po polsku fonetycznie, aby oddać "to coś": "Łona masiaś? Kam hi, sieksi men!". W końcu zatrzymuję się przy skromnie i czysto wyglądającym salonie. Zamawiam masaż stóp. Filigranowa Tajka bierze mnie za rękę, prowadzi na sofę, masuje z użyciem olejków. Zrelaksowany spoglądam na portret króla Ramy IX i pogrążam się w słodkiej drzemce. Nagle ktoś łapie mnie za przyrodzenie i pyta: "Ju łona BUM BUM, mister?". Otwieram oczy i widzę śmiejącego się ladyboya. Zachowując kamienną twarz Stirlitza, płacę 200 bathów i wychodzę

Mam dość Ko Samui. Lukrecja pisze: "Olej Samui i jedź do wioski Hong Nai Pan Yai na wyspie Ko Phan Gan". Znowu statek, znowu skuter i jazda przez góry błotnistą stromą drogą. Tego mi było trzeba - znajduję słodki zakątek z plażą i prostymi, uśmiechniętymi Tajami. W czasie wieczornego fireshow poznaję Simone z Rzymu. Nie mamy wspólnego języka: on nie zna angielskiego, a ja włoskiego. Odgrzebuję resztki łaciny ze szkoły w głowie i zaczyna się kleić poważna rozmowa. Zaczynamy od polityki, kończymy na zoologii, jako że Simone jest zoologiem, a na plazmie w barze pyton właśnie połyka owieczkę. Umieramy przy tej językowej prowizorce ze śmiechu i obiecujemy sobie złożenie wizyt w Rzymie lub w Warszawie. Mój pobyt dobiega końca. Wracam do Bangkoku po nową wizę indyjską. "Nie siedź w sieci, tylko idź na ping-ponga!", pisze Marek. "Ping-pong?", pyta kierowca tuktuka na Khao San. Jedziemy na Patpong, dzielnicę rozpusty; tuktuk zatrzymuje się przy kolejce do baru. Na sali pełno wąsatych Hindusów z wytrzeszczem, onieśmielonych izraelskich backpackerów i zalanych w trupa Anglików. Nie miejsce tu, aby pisać o bezeceństwach, które towarzyszą pokazowi, ale PODRÓŻNIK powinien mieć oczy szeroko otwarte. Show dobiega końca, artystka wkłada między nogi flamaster i pisze coś na kartce. Po chwili ją podnosi: "WELCOME TO THAILAND".